Read KH pdf

Read EN pdf

Hear the Story, which is arriving on wings of the Wind.

ស្ដាប់រឿងរ៉ាវ ដែលមកដល់តាមស្លាបនៃខ្យល់ជំនោរ

បកប្រែដោយ ម៉ី ភីនី

Translated by Mey Phiny

 

ខ្យល់ជំនោរថ្មើនេះដែលមានធ្លាប់មានពីមុនដែលបានធ្វើឲ្យជួរ​​ព្រៃឫស្សីលាន់លឺសូរក្រិកក្រុក បានបន្លឺសម្លេងរងំនៅក្នុងដុំសិលានៃភ្នំខ្ពស់ៗបក់បោកកាត់តាមដីទំនាបដ៏មានជីជាតិនិង​​គ្មានដំណាំដែលនៅឆ្ងាយសន្លឹមនៅទិសខាងជើងនិងខាងត្បូង។ ខ្យល់ជំនោរនេះដែលមកបក់មកត្រសៀកនៅខាងក្នុងព្រៃដ៏សែនជ្រៅ លាន់សូរសន្ធឹកលើផ្ទៃសមុទ្រហើយសម្លេងខ្សឹបខ្សៀវរបស់​​វាលាន់លឺដល់មនុស្សលោកនៅក្នុងទីប្រជុំជននានា ក្នុងភូមិ ក៏ដូចជាលំនៅឋានដែលនៅពីចំងាយស្ងាត់ដាច់ពីគេឯង។ខ្យល់ជំនោរអមតៈ ដែលបក់មកហើយបក់ទៅបាត់និងត្រលប់មកវិញម្ដងទៀតជាថ្មី។

ស្ដាប់​រឿងរ៉ាវ​នេះ​ដែលនៅក្នុងភាព​ផ្ដាច់​មុខ​របស់វាបានកើត​ឡើងជា​ច្រើនលើករួចមកហើយ។ទីនោះ​ជាទី​ដែល​អតីតកាល និង​អនាគត ​រួម​បញ្ចូល​ជាមួយ​បច្ចុប្បន្ន ​នៅ​ខណៈ​ពេល​មួយ​ដែល​ខ្លី​ដូច​ពន្លឺ​ភ្លឺ​មួយ​ភ្លែត​ ប៉ុន្តែមាន​ភាពជ្រាលជ្រៅ​ដូច​ជា​សកលលោក​​ទាំង​មូល​។ខណៈ​ពេល​មួយ​​ដ៏​ស្រស់ស្អាត​ដែល​អ្នក​ដឹង​យ៉ាង​ជ្រាល​ជ្រៅ​​ និង​អរគុណ​ចំពោះ​ដែល​​យើង​នៅតែមាន​។​

កាលពីរយៈពេលប៉ុន្មានពាន់ឆ្នាំកន្លងមកហើយមានកសិករវ័យក្មេងម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថាសំបូរបានរស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់ នៅចំកណ្ដាលស្រុកមួយដែលមានភាពកក់ក្ដៅ និងស្រស់ស្អាតហើយមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់ ខ្ទមជាច្រើនក្នុងភូមិរបស់ពួកគេបានលាក់ខ្លួននៅក្រោមព្រៃដ៏ធំដែលមានដើមឈើខ្ពស់ជាច្រើនឈរជាជួរដែលហ៊ុំព័ទ្ធដោយវាលស្រែស្រូវដែលគ្របដណ្ដប់ធូលី និងស្ងួតហួតហែង។ មានតែភ្នំតូចនៅដាច់ពីគេកំពុងងើបផុតពីស្រុកវាលទំនាបលើជើងមេឃដ៏វែងឆ្ងាយនេះ។ជារឿយស្រមោលរបស់ភ្នំទាំងនោះបានយោលយោគនៅក្នុងអាកាសធាតុខ្យល់ដ៏ក្ដៅគគុក ហាក់ដូចវាជាវត្ថុមានជីវិតអ៊ីចឹង។

នៅក្នុងសភាពក្ដៅស្អុះស្អាប់នាពេលរសៀលសំបូរ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ កូនរបស់គាត់ពីរនាក់ និងសត្វស្វាតូចមួយដែលមានឈ្មោះថាតូចបានអង្គុយនៅលើជណ្ដើរកាំខាងលើបង្អស់លើផ្ទះឈើរបស់ពួកគេដែលត្រូវសាងសង់នៅលើសសរដ៏ខ្ពស់ជាច្រើនខ្យល់ត្រជាក់តិចៗបានបក់ផាត់ភាពស្អុះស្អាប់ឲ្យបានត្រជាក់បន្តិចម្ដង បន្តិចម្ដង។ដំបូលដែលទ្រេត និងដើមឈើដែលនៅក្បែរនោះបាន​​ផ្ដល់ជាស្រមោលម្លប់បន្តិចដល់ក្រុមគ្រួសារនេះ

ពួកគេកំពុងរង់ចាំទឹកភ្លៀងដែលមិនបានបង្អុរមកអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយនៅក្នុងឆ្នាំនេះ។ពួកគេមិនអាចចាប់ផ្ដើកិច្ចការធ្វើស្រែដ៏ចាំបាច់របស់ពួកគេឲ្យទាន់វេលាដ៏ត្រឹមត្រូវដោយគ្មានទឹកភ្លៀងបាននោះទេការប្រមូលផលស្រូវឆ្នាំមុនគឺមិនបានល្អសោះ ហើយការផ្គត់ផ្គង់អង្ករសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារកំពុងតែថយចុះទាបយ៉ាងឆាប់រហ័ស សំបូរ ដឹងថាឈ្មួញឈ្មោះសុខាមិនអាចឲ្យគាត់ខ្ចីអង្ករបានថែមទៀតទេនៅក្នុងស្ថានភាពនេះគាត់មានក្ដីកង្វល់អំពីគ្រួសាររបស់គាត់ និងអំពីភូមិរបស់គាត់ពីព្រោះស្ថានភាពក្រុមអ្នកជិតខាងរបស់គាត់មិនមានភាពប្រសើរជាងមុនសោះ ស្រុកទាំងមូលកំពុងអស់លទ្ធភាពបន្តិចម្ដងក្នុងការប្រយុទ្ធនឹងកាស្រេកឃ្លាន

ភាពក្ដៅល្មមនិងការបោសអង្អែលស្រាលរបស់ខ្យល់ជំនោរពេលរសៀលនៅក្នុងបរិវេណរង្វង់របស់ដើមឈើដែលនៅក្បែរបានធ្វើឲ្យសមាជិកគ្រួសាររបស់សំបូរលង់លក់ម្ដងម្នាក់ ម្ដងម្នាក់លើកន្ទេលពួកគេដែលពួកគេក្រាលនៅពីក្រោយទ្វារចូលផ្ទះរបស់ពួកគេ។សំបូរក៏បានចាប់ផ្ដើមត្រៀមខ្លួនដេកផងដែរ

រំពេចនោះ សត្វស្វាតូច ឈ្មោះតូចនោះបានរត់ឆ្លេឆ្លាចុះឡើងមិនឈប់ឈរនៅក្បែរគាត់ សំបូរបានបើកភ្នែករបស់គាត់និងបានក្រោកអង្គុយ។ចំពោះគាត់វាហាក់ដូចជារូបរាងសណ្ឋានព្រាលមួយនៃភ្នំតូចពីចម្ងាយបានកំពុងលេចរូបរាងឡើងបន្តិចម្ដងៗ។ ចលនារបស់ពួកគេគឺកំពុកាន់តែច្បាស់ឡើង និងធូលីដីហុយខ្មួលខ្មាញ់ដែលបានកើនឡើងជុំវិញពួកគាត់កំពុងកាន់តែរីកធំឡើង។ក្នុងខណៈពេលនោះ វាប្រាកដយ៉ាងច្បាស់ចំពោះ​​គាត់ថាហ្វូងដំរីដ៏ធំមួយកំពុងតែចូលខិតចូលជិតភូមិរបស់គាត់ហេតុការណ៍នេះមានភាពមិនប្រក្រតី។ផ្លូវបំលាស់ទីរបស់សត្វដំរីលាតនៅឆ្ងាយពីភូមិរបស់គាត់ណាស់។ វាគឺប្រហែលជាភាពរាំងស្ងួតហើយដែលធ្វើឲ្យមានការប្រែប្រួលនេះក្រុមសត្វដំរីរកទឹកផឹកមិនបានគ្រប់គ្រាន់ផឹក​​ក្នុង​​បរិវេណទឹកដីប្រក្រតីនោះហើយពួវាបានចាប់ផ្ដើមរងគ្រោះដោយសារការស្រេកទឹកពេលនេះពួកវាកំពុងតម្រង់មកតាមផ្លូវដែលជិតបំផុតឲ្យកាន់តែឆាប់តាមលទ្ធភាពមកកាន់ច្រាំងឆ្នេរទន្លេធំដែលស្ថិតដ៏ឆ្ងាយនេះ

ហ្វូងដំរីបានឆ្លងកាត់ហួសតាមបណ្ដោយភូមិរបស់គាត់រួចទៅហើយ នៅពេលដែលសំបូរបានសង្កេតឃើញថាដំរីញីមួយក្បាលជាមួយកូនដំរីក្មេងខ្ចីរបស់វាបានឈប់នៅក្នុងដុំផ្សែងធូលីដ៏ខ្មួលខ្មាញ់។ សំបូរអាចមើលឃើញពីរបៀប​​ដែលជើងកូនដំរីរលាស់ជើងពីការអស់កម្លាំង​​ដោយសារការដើរជាហ្វូងយ៉ាងយូរនិងយ៉ាងលឿននោះ។ម្ដាយរបស់កូនដំរីដូចជាវិលវល់សម្លឹងមើលទៅហ្វូងដំរីដែលកំពុងចាកចេញបន្ទាប់មកក្រឡេកមកមើលកូនរបស់វាហើយនឹងសម្លឹងមើលភាពសោះកក្រោះដែលត្រូដុតកម្ដៅដោយព្រះអាទិត្យ។ចុងក្រោយមេដំរីនោះក៏បានបកក្រោយ ហើយវានិងកូនរបស់វាបានចាប់ផ្ដើមដើរសំដៅមករកភូមិនេះ ទៅរកខ្ទមដែលនៅជាយខាងក្រៅភូមិជាទីដែលសំបូរអង្គុយមានភ្ញាក់ផ្អើល និង​និយាយស្ដីមិនចេញ​​

ដំរីទាំងពីរក្បាលបានឈប់ នៅពេលពួកវាបានទៅដល់ស្រមោលម្លប់ដែលចាំងពីផ្ទះរបស់សំបូរ។សត្វមាន់ពីរក្បាលរបស់ប្រពន្ធរបស់សំបូរបានបញ្ចេញសម្លេងក្រិកក្រុកដោយក្ដីភ្ញាក់ផ្អើលទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយក៏ពួកវាបានស្ងប់ស្ងាត់ទៅវិញ និងបានវិលត្រឡប់នៅកាន់កន្លែងដេករបស់ពួកវាវិញដោយកាយដីពណ៌ត្នោតចេញ។ពួកវាបានសង្កេតសត្វដ៏ធំពីរក្បាលដែលកំពុងតែនឹងមកដល់ពីទីកន្លែងនោះដោយក្ដីចង់ដឹង

​             មេដំរីបានស្រង់បានក្លិនទឹក ហើយបានលាប្រមោយដ៏វែងរបស់វាសំដៅទៅរកអណ្ដូងទឹកដែលនៅជិតបំផុត ជាទីដែលនៅតែមានទឹកខ្លះដែលនៅយ៉ាងជ្រៅ

ចេញពីក្ដីអាណិតអាសូរចំពោះសត្វដំរីទាំងនោះសំបូរបានជម្នះសេចក្ដីខ្លាចរបស់គាត់ពីសត្វព្រៃដ៏ធំទាំងនោះ ក៏ដូចជាក្ដីបារម្ភថាគ្រួសារ​​របស់គាត់មិនត្រឹមតែអាចនឹងខ្វះអាហារទេ ហើយក៏អាចថែមទាំងខ្វះទឹកផឹកផងដែរនោះ គាត់បានចុះទៅ​​ដី ហើយបានចាប់ផ្ដើមដួសទឹកមួយធុង ហើយមួយធុង​​ទៀតចេញពីអណ្ដូង មេដំរីបានផឹកទឹកដោយក្ដីរីករាយហើយបានចាក់ស្រោចលើខ្នងដែលក្ដៅគគុករបស់កូនរបស់វាដើម្បីធ្វើឲ្យវាត្រជាក់។កូនដំរីបានចាប់ផ្ដើមធូរស្រាលយ៉ាងឆាប់រហ័ស។បន្ទាប់មកទៀតភ្លាមនោះនោះវាអាចបៅទឹកដោះម្ដាយរបស់វាបាន

បន្ទាប់មកដំរីទាំងពីរបានត្រលប់មកកាន់ម្លប់ខ្ទមរបស់សំបូរវិញ ជាទីដែលវានៅរហូតដល់ពេលយប់ទឹក ម្លប់ ការសម្រាកប៉ុន្មានម៉ោងនិងគុម្ពោតព្រៃជាច្រើនគុម្ពដែលនៅក្បែរនោះទុកស៊ី បានជួយឲ្យមេដំរីថែទាំកូនរបស់វាបានយ៉ាងល្អហើយឆាប់ៗនោះវាចាប់មានពោរពេញដោយកម្លាំងកំហែងជាថ្មីនៅពេលព្រះអាទិត្យបានមកប៉ះជើងមេឃនៅទិសខាងលិចហើយព្រះចន្ទមានពន្លឺស្រាលបានបង្ហាញខ្លួននៅលើមេឃ​  អាកាសធាតុមានភាពកាន់តែត្រជាក់រួចជាសេ្រចនោះ សត្វដំរីទាំងពីរបានត្រៀមខ្លួនរកផ្លូវត្រលប់ទៅរកហ្វូងរបស់ពួកវាវិញ។

មួយរំពេចនោះ កូនដំរីបានបន្ទន់ជើងខាងក្រោយរបស់វា និងបានអង្គុយងើបឡើងដូចមនុស្សម្នាក់អង្គុយ បន្ទាប់មកវាងក់ក្បាលដាក់សំបូរជាមួយនឹងប្រមោយរបស់វាក្នុងរយៈពេលជាយូរដែលទីបំផុតបានធ្វើឲ្យសំបូរហ៊ានចូលទៅជិតវា។ មេដំរីបានថយក្រោយចេញបន្តិចដោយក្ដីស្ងៀមស្ងាត់ នៅពេលសំបូរបានទៅកៀកនឹងកូនដំរីគាត់បានឃើញថាកូនដំរីកាន់អ្វីម្យ៉ាងតូច និងភ្លឺនៅ​​ប្រមោយរបស់វាបន្ទាប់មកកូនដំរីហុចត្បូងថ្មពណ៌ខៀវក្រម៉ៅដ៏ស្អាតដាក់ចូលក្នុងបាតដៃរបស់គាត់សំបូរមានការភ្ញាក់ផ្អើលគាត់មិនអាចនិយាយចេញទេដូច្នេះគាត់ក៏បានអោនក្បាលគោរពយ៉ាងទាបនៅពីមុខកូនដំរីដែលជាទំនៀមទម្លាប់មួយហើយកូនដំរីនោះក៏បានអោនយ៉ាងទាបផងដែរបន្ទាប់មកសម្លេងដ៏ច្បាស់មួយបានលាន់ឡើងនៅក្នុងត្រចៀករបស់សំបូរថា៖ «បើសិនជាជានិច្ចជាកាលអ្នកនឹងមានសេចក្ដីអាណិតអាសូរនិងភាពសប្បុរសដូច្នេះ អ្នក ហើយនឹងអ្នកដើរតាមរបស់អ្នកនឹងរក្សាការស្វែង​​រក​​ត្បូងកណ្ដៀងខៀវដូចគ្នានៅក្នុងវាលស្រែរបស់ពួកអ្នកហើយការឈឺចាប់ទាំងអស់នឹងត្រូវកាត់បន្ថយនៅក្នុងស្រុកនានារបស់ទុកអ្នកសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយជាច្រើនដែលនឹងមកដល់​»

ប្រពន្ធរបស់សំបូរបានអង្រួនស្មារបស់គាត់ថ្នមៗ។ សំបូរបានក្រោកអង្គុយនៅលើកន្ទេលរបស់គាត់មានអារម្មណ៍វង្វេងវង្វាន់។ព្រះអាទិត្យបានប៉ះនឹងជើងមេឃទៅទិសខាងលិច ហើយព្រះចន្ទដ៏ភ្លឺក៏បានប្រាកដខ្លួននៅលើមេឃ។ គ្មានស្លាកស្នាមដានរបស់ហ្វូងដំរីនោះទេសត្វស្វាឈ្មោះតូចកំពុងលោតលេងយ៉ាងរីករាយជុំវិញដើមឈើ ហើយក្មេងៗបានកំពុងចំអែរចំអន់ដាក់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយចិត្ត​​បរិសុទ្ធ។គ្រប់យ៉ាងបានហាក់ដូចជាដូចគ្នានៅពេលវាយ៉ាងណានោះ មុនពេលគាត់បានដេកលង់លក់។ប៉ុន្តែនៅមានត្បូងកណ្ដៀងតូចពណ៌ខៀវក្រម៉ៅនៅក្នុងបាតដៃរបស់សំបូរហើយប្រពន្ធរបស់គាត់បានកំពុងសម្លឹងមើលវាដោយនិយាយថាវាមិនគួរឲ្យជឿទេ។

សំបូរបានប្រាប់ប្រពន្ធគាត់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះរូបគាត់ចុងក្រោយពួកគេបានសម្រេចចិត្តថា បើសិនជាពួកគេមិនដឹងពីអ្វី ដែលពិតជាបានកើតឡើងពួកគាត់នឹងលក់ត្បូងកណ្ដៀងនេះនៅទីប្រជុំជននិងទិញអង្ករដែលវាស្ទើរតែអស់ទៅហើយនោះ​​

នៅពេលសំបូរបានត្រលប់មកពីទីប្រជុំជនវិញជាមួយអង្ករផ្ទុកពេញដ៏ច្រើន ក្រុមអ្នកជិតខាងមកពីភូមិទាំងមូលបានមកជួបជុំហើយពួកគេបានសួរដោយក្ដីចង់ដឹងពីសំបូរថាពួកគាត់​បានអង្ករមកដោយរបៀបណាសំបូរបានប្រាប់រឿងរ៉ាវដល់ពួកគេហើយក្រុមអ្នកជិតខាងជូនពរឲ្យគាត់មានសំណាងល្អនៅពេលសំបូរបានឃើញពីរបៀបដែលក្រុមជិតខាងរបស់គាត់ដ៏មានក្ដីកង្វល់ បានចាប់ផ្ដើមដើរត្រលប់ទៅកាន់ជង្រុកស្រូវទទេរស្អាតរបស់ពួកគេវិញនោះគាត់មាក្ដីអាណិតអាសូរយ៉ាងពន់ពេកចំពោះពួកគេ​​គាត់បានសម្រេចចិត្តចែកអង្ករល្មមគ្រប់គ្រាន់ដល់ក្រុមគ្រួសារទាំងអស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខណៈការផ្គត់ផ្គង់របស់គាត់នៅគ្រប់គ្រាន់

ក្រុមអ្នកជិតខាងមានក្ដីរីករាយណាស់ នៅពេលគាត់បានប្រាប់ពួកគេដែលពួកគេបានផ្ដល់ដើម្បីជួយសំបូររកត្បូងកណ្ដៀងខៀវនានាទៀតដែលកូនដំរីបាននិយាយប្រាប់​ មុនពេលភ្លៀងរដូវវស្សាមកដល់ ដោយមាន​​ទឹកជំនន់ជន់លិចស្រែពោរពេញដោយទឹកនោះ។

ហើយពួកគេបានធ្វើដូច្នេះមែន​ ដូចដែលពួកគេបានព្រមព្រៀងគ្នា​អ្នកជិតខាងរបស់គាត់២០នាក់បានមកស្រែរបស់សំបូរ។ពួកគេបានជីកដី បានពិនិត្យ​​មើលវា ហើយបានគរដីជាគំនរទាំងសងខាងតាមបណ្ដោយអន្លង់ដែលពួកគេបានជីក។នៅពេលល្ងាចពូកគេបាននាំយកអង្ករទៅផ្ទះដោយក្ដីសប្បាយចិត្តហើយបានអរគុណសំបូរចំពោះការជួយដល់ពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាក​​នេះ

ប៉ុន្តែ​គ្មាន​នរណា​ម្នាក់​អាចរក​ឃើញ​សូម្បី​តែ​ត្បូង​ថ្មដ៏មានតម្លៃ​មួយគ្រាប់​តូច សំបូរមិន​មានការកើត​ទុក្ខ​នោះទេគាត់រីក​​រាយនឹងជួយដូចធម្មតា។ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែជឿថា​ពាក្យសម្ដីរបស់កូនដំរីនឹងក្លាយជាការពិតនៅថ្ងៃណាមួយមិន​ខាន​​​

ពួកគេទាំង​អស់​គ្នា​បានបន្តការងាររយៈពេល២៤ថ្ងៃ។ ការរុករក​នៅ​តែ​គ្មានលទ្ធផលហើយ​ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមកង្វល់ជាថ្មីថាតើពួកគេបានអ្វីបរិភោគទៅនៅពេលអង្ករអស់នោះ។ នៅថ្ងៃទី២៥ នៅពេលដែលគ្មានត្បូងថ្មមួយគ្រាប់​ត្រូវគេរកឃើញនោះ​ ​ភ្លៀងបានចាប់ផ្ដើមបង្អុរធ្លាក់ចុះ មុនដំបូងភ្លៀងធ្លាក់តិចៗ បន្ទាប់មកធ្លាក់កាន់តែច្រើនហើយវាពេល​វេលា​មាន​មិនយូរសម្រាប់ការធា្លក់ភ្លៀងរដូវវស្សាមកនោះឡើយ​អ្នកគ្រប់គ្នាមានក្ដីរំភើប ហើយបានរួសរាន់ទៅកាន់លំនៅឋានដើម្បីត្រៀមខ្លួនពួកគេសម្រាប់កិច្ចការស្រែចម្ការដែលនឹងមកដល់ពេលខាងមុខនោះ។ក្រុមកសិករបានថ្លែងអំណរគុណសំបូរជាថ្មីម្ដងទៀតនិងបានលួងលោមគាត់ថា បន្ទាប់ពីការប្រមូលផល​ហើយ​សំណាងរបស់គាត់នឹងល្អប្រសើរឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដ

សំបូរក៏​បានប្រញាប់​ប្រញាល់​ត្រៀមរៀបចំស្រែរបស់គាត់សម្រាប់​រដូវ​ដាំ​ដុះ​ស្រូវ​ដែលនឹងមកដល់​ផងដែរ។

កិច្ចការស្រែចម្ការមានការ​​ហត់នឿយណាស់ ហើយវាបានធ្វើឲ្យសមាជិកគ្រួសាររបស់សំបូរ​​រវល់​ទាំង​អស់​គ្នា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ចាប់​​ពីពេលថ្ងៃរះ ដល់ពេលថ្ងៃលិចអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្ដាហ៍កន្លែងតែ​មួយនៅក្នុង​ស្រែរបស់គាត់​ដែលសំបូរចៀស​វាង​មិន​ប៉ះពាល់​អំឡុងពេលនេះ ទាំងអស់គឺជាអន្លង់​មួយនោះដែលពួកគាត់​បានជីកជាមួយក្រុមអ្នកជិតខាងរបស់គាត់នៅពេលពួក​គេកំពុងរុករកត្បូងកណ្ដៀង​នានា​នោះ​​

នៅ​ពេល​វេលានៃការ​ចេញ​ផ្កាស្រូវបានកន្លង​ទៅ ពេលវេលាស្រូវពេញ​វ័យក៏បានមកដល់ វាលស្រែស្រូវនានានៅជុំវិញភូមិ​បន្ដិច​ម្ដង បន្តិច​ម្ដងបានប្រែ​ពណ៌​របស់ពួកវា​ពី​ពណ៌​បៃតង​លឿង ទៅ​ជា​ពណ៌​លឿង​មាស​។ ទឹកត្រូវ​បានគេបង្ហូរចេញពីស្រែ​អស់ពេលជាយូរមកហើយ។ បន្ទាប់​ពី​ថ្ងៃ​មួយ​ដ៏ហត់​នឿយ សំបូរកំពុង​សម្រាកនៅ​កន្លែង​មួយ​ដែលគាត់​ចូលចិត្តបំផុត​គឺនៅ​លើ​ជណ្ដើ​​រកាំលើបំផុតលើខ្ទមឈើរបស់គាត់ព្រះអាទិត្យបានទើបតែលិចចុះហើយព្រះអាទិត្យទើបតែលិច ហើយព្រះចន្ទ​ដែលមានពន្លឺ​ភ្លឺ​ច្បាស់កំពុងចាប់ផ្ដើមនឹងរះ​ឡើងពី​លើជើង​មេឃ​ទិសខាងកើត រំពេចនោះពន្លឺភ្លឺភ្លែតពណ៌ខៀវមួយរបស់ព្រះអាទិត្យបានធ្វើឲ្យសំបូរមានការចាប់អារម្មណ៍​។វាគឺជាចំណាំងផ្លាតរបស់ពន្លឺព្រះចន្ទមកពីផ្ទៃទឹកខ្លះ ថ្វីបើគេគិតថាមិនមែនជា​ដៃ​ផ្លូវ​ទឹកណាមួយដែលមានរយៈចម្ងាយឆ្ងាយរាប់សិបគីឡូម៉ែត្រក៏ដោយប៉ុន្តែចំណាំងផ្លាតនោះនៅតែជាការពិតហើយ​វាបញ្ចេញពន្លឺ​យ៉ាងច្បាស់ដោយមានពណ៌ត្បូងកណ្ដៀងពណ៌ខៀវក្នុងពេលរាត្រីដែលនឹងខិតចូលមកដល់។ បន្ទាប់មកសំបូរបានយល់ពីវា។ ពន្លឺនោះកំពុងចេញ​​មកពី​​ផ្ទៃទឹកបឹងដែលកើតឡើងពី​អន្លង់​មួយនៅក្នុងស្រែរបស់គាត់ដែលបំពេញទៅ​ដោយ​ទឹកភ្លៀងបន្ទាប់ពីត្រេកត្រអាលជាមួយសម្រស់នេះបាន​មួយស្របក់ សំបូរសង្កេតឃើញមានរលកប្រដេញតូចៗដ៏ល្អវិចិត្រ​​នៅលើផ្ទៃទឹកហើយគាត់បានដើរចេញសំដៅទៅរកបឹងដើម្បី​មើលដោយក្ដីចង់ដឹងចង់ឃើញ។

នៅ​ពេលគាត់​ទៅដល់បឹងគាត់បានឃើញថា​វាដើរតួ​ដូចជាជាទំនប់​ទឹកមួយ ដែលហ៊ុំ​ព័ទ្ធ​ទៅភ្លឺស្រែដែលត្រូវលើកគេខ្ពស់​ផុតពីដី​បើ​ប្រៀបធៀបទៅ​នឹងវាលស្រែ​ដែល​នៅ​ជុំវិញដោយក្ដីភ្ញាក់ផ្អើលរបស់គាត់សំបូរដឹងថានៅពេលវាលស្រែត្រូវទឹកជន់លិចហ្វូងត្រី​ត្រូវ​ជាប់នៅក្នុងបឹង ត្រឹ​បាន​កំពុង​ធំ​ធាត់​ល្មមជា​ស្រេច ​ធ្វើ​ចលនា​យ៉ាង​រស់រវើក​ធ្វើ​ឲ្យ​ផ្ទៃ​ទឹក​បឹង​មាន​សភាពដូច​ដូច​ទឹក​រលក ចាប់​សត្វ​ល្អិត​ដែល​ហោះហើរ និង​ហែល​ក្នុង​ទឹក​ ។​ សំបូរ​បាន​នៅ​ទីនោះ​មួយ​សន្ទុះ​ដោយ​មិន​កម្រើក​។ រំពេច​នោះ​គាត់​បាន​ឮ​សម្លេង​ទទះ​ស្លាប​ដ៏​ធំ។​សត្វ​ហង្ស​ពណ៌​ស​ពីក្បាល​ទើប​តែ​ហើរ​ចុះ​ប៉ប្រះ​ផ្ទៃ​ទឹក​បឹង​។ ពួកវា​បាន​ហិចហែល​យ៉ាង​ស្រស់​សង្ហារ​មួយ​ស្របក់ ហើយ​បន្ទាប់​មក​ក៏​បាន​បាត់​ស្រមោលពី​ទស្សនីយ​ភាព​របស់​សំបូរ​ចូលក្នុង​គុម្ពត្រែង​ដែល​ដុះនៅជ្រុង​មួយ​ក្នុង​បឹង​របស់​សំបូរ។​

រាត្រី​នោះ​សំបូរ​ដេក​មិន​លក់​សោះ។ ទី​បំផុត​គា​ត់បាន​យល់​ពី​សម្ដី​របស់​កូន​ដំរី​នោះ។គាត់​បាន​រក​ឃើញ​ត្បូង​កណ្ដៀង​ខៀវ​រួច​ហើយ​នៅ​ក្នុង​​ស្រែរ​បស់​គាត់ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​សង្ឃឹម​ថា​នឹង​ស្វែង​រក​ឃើញ​មធ្យោបាយ​ដើម្បី​រក​ត្បូង​កណ្ដៀង​​ថែម​ទៀត​នា​ពេល​អនាគត​។

បន្ទាប់​ពី​ប្រមូល​ផល​រួច​ សុភមង្គល​ថ្មី​ដែលកំពុង​កើត​មាន​​បាន​ផ្ដល់​ឲ្យ​ភូមិ​នេះ។​ទិន្នផលស្រូវ​​នេះ​ល្អ​គួរសម ថ្វី​បើ​មាន​ការ​ពន្យា​ពេល​សាប​ព្រោះ និង​ការ​ដកស្ទូង​ក៏​ដោយ។ អ្នក​គ្រប់​គ្នា​បាន​កំពុង​ប្រារព្វ​ពិធី​ឆ្លង និង​ពូកគេ​មាន​សេចក្ដី​សប្បាយ​រីក​រាយ​។​មាន​តែ​សំបូរ​ម្នាក់​ប៉ុណ្ណោះ ​ដែល​កំពុង​ត្រៀម​រៀបចំ​សម្រាប់​កិច្ចការ​ស្រែ​ចម្ការ​នា​ពេល​អនាគត​ដោយ​ក្ដី​ឧស្សាហ៍​ព្យាយាម​ គាត់​ធ្វើ​ហាក់​ដូច​ជា​ភ្លៀង​រដូវ​វស្សា​នឹង​មក​ដល់អ៊ីចឹង​។

ថ្ងៃ​មួយ គាត់​បាន​ស្ទូច​ត្រី​ធំៗ​ទាំង​អស់​ចេញ​ពី​បឹង​របស់​គាត់​ដោយ​ទុក​តែ​​ត្រី​តូច​ៗប៉ុណ្ណោះ។ គាត់​បាន​រៀប​ចំ​ពិធី​ជប់លៀង​មួយ​សម្រាប់​ក្រុម​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​គាត់​។​ដោយ​សារ​ពួក​គេ​ខ្លះ​មិន​ដែល​បាន​សូម្បី​តែ​ភ្លក់​រសជាតិ​សាច់់​ត្រី ហើយ​នឹង​អ្នក​ដែល​មិន​មាន​ឱកាស​បរិភោគវា​អស់​រយៈពេល​ជា​យូរ​មក​ហើយ​ អ្នក​គ្រប់​គ្នា​បាន​បរិភោគ​សាច់ត្រីយ៉ាង​ឆ្ងាញ់​ពិសារ​។​

នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់ សំបូរ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​បាច​ទឹក​ខ្លះ​ចេញ​ពី​បឹង​របស់​គាត់​ទៅ​កាន់​ស្រែរ​បស់​គាត់​។អំឡុង​ប៉ុន្មាន​ថ្ងៃ​ក្រោយ​ សំបូរ​និង​ប្រពន្ធរ​បស់​គាត់​ដក​សំណាប​ដែល​ពួកវា​បាន​ដុះ​ចេញ​ពី​គ្រាប់​ពូជ​ស្រូវ​នៅ​ស្រែ​ដែល​នៅពី​ក្រោយ​ខ្ទម​របស់​ពួក​គាត់។​សន្ទូង​បាន​លូតលាស់​យ៉ាងល្អដោយ​សារ​អាកាស​ធាតុ​ក្ដៅ និង​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​យ៉ាង​ជាប់​លាប់​ពី​ទឹក​ដែល​មក​ពី​បឹង​។​ហេតុ​នេះ នៅ​ពេល​ពេល​វេលា​ប្រមូល​ផល​បាន​មក​ដល់ ទិន្ន​ផល​ស្រូវ​​​របស់សំបូរ​ខ្ពស់ស្ទើរ​តែ​ស្មើ​មួយ​ដង​កន្លះ។​

បន្ទាប់​មក​ គាត់​បាន​អញ្ជើញ​អ្នក​ជិត​ខាង​ជិត​ស្និទ្ធិ​ពីរ​នាក់មក​ផ្ទះ ហើយ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា៖ «ខ្ញុំ​នឹង​ឲ្យ​ផល​ស្រូវ​ពី​រដូវ​ប្រាំង​ពាក់​កណ្ដាល​របស់​ខ្ញុំ​ដល់​ពួក​អ្នក​។​អរគុណ​ចំពោះ​ស្រូវ​នេះ អ្នក​នឹង​អាច​ជីក​បឹង​ពីរ​ដូច​គ្នា​ ដូចបឹង​​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​ ហើយ​ទិញ​ត្រី​ខ្លះ សត្វទា​ខ្លះ និង​ក្ងាន​ខ្លះ។វា​អាស្រ័យ​លើអ្ន​ក​ទេ​ ថា​តើ​អ្នកចង់​ជីក​បឹង​ជាមួយ​គ្រូសារ​របស់​អ្នក​ ឬក៏ពឹង​ឲ្យ​ក្រុម​អ្នក​ជិត​ខាង​ជួយ​ នឹង​គ្មាន​បឹង​ស្រូវ​ធំ​ដូច​នេះ​ទេ​ នៅ​អំឡុង​រដូវ​ដាំ​ដុះមុន​នោះ​»។​

អ្នក​ជិត​ខាង​ទីមួយ​នៃ​អ្នក​ជិត​ខាង​ពីរ​នាក់​នោះ​បាន​ផ្ដល់​ការងារ​ឲ្យ​ដល់​អ្នក​កសិករ​១៦​នាក់​ដ៏ទៃ​ទៀត​ក្នុង​រយៈពេល​ពេញ​មួយ​ខែ។ អ្នក​ជិតខាង​ទីពីរ​បាន​ធ្វើការ​ជាមួយ​គ្រួសារ​ដែល​មាន​សមាជិក​ច្រើន​នាក់​របស់​គាត់​ពេញ​មួយ​រដូវ​ប្រាំង​។​

នៅ​ពេល​រដូវ​ភ្លៀង​បន្ទាប់​បាន​បង្អុរ​មក​ មាន​ត្បូង​កណ្ដៀង​ពណ៌​ខៀវ​បី​គ្រាប់​ដែល​នៅ​លើ​វាល​ស្រែ​ជុំវិញ​ភូមិ​នេះ​។ ត្រី សត្វទា និង​ក្ងាន​កំពុង​មាន​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​នៅ​ក្នុង​បឹង​ទាំង​នោះ។ មនុស្ស​ម្នាក់​អាច​មើល​ឃើញ ពី​វិធី​ដែល​ហ្វូង​​ក្រុម​គ្រួសារ​ សត្វទា និង​កូន​ទា​វ័យក្មេង​​ខ្ចី​ហែល​ត្រាច់ចរ​កាត់​តាម​វាល​ស្រែដែល​ពេញ​ព្រៀប​ដោយ​ទឹក​ក្នុង​រដូវវស្សា​ ហើយ​នឹង​ពី​វិធីពួកគេ​ចឹកស៊ី​ពពួក​ដង្កូវ​ទឹក​ និង​​សត្វ​ល្អិត​ចង្រៃ​ជា​ច្រើន​ដោយ​ប្រើ​ចំពុះ​របស់​ពួកគេ​ ខណៈ​ពួក​គេ​ដក​សារ៉ាយ​ពី​បរិវេណដែល​នៅ​ក្បែរ​ឫស​ដ៏​រឹងមាំ​របស់​ដំណាំ​ស្រូវ​ដោយ​ប្រើ​ជើង​ដែល​ធ្វើ​ចលនា​ហែល​ទឹក​របស់​ពួកវា​។​

មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ក្រុម​កសិករ​អាច​មាន​លទ្ធភាព​ទិញ​បាន​មេមាន់​ខ្លះ និង​សត្វ​ជ្រូក​ខ្លះ​។ សត្វ​ទាំង​នោះ​ត្រូវ​គេ​ផ្ដល់​ឲ្យ​ទៅ​ក្រុម​គ្រួសារ​ដែល​នៅ​មិន​ទាន់មាន​​បឹង​មួយ​ដូច​គេ​​។​

កសិករ​ខ្លះបាន​ជីក​បឹង​តូច​ជាងៗជាមុន​សិន ដើម្បី​ធានាឲ្យ​មាន​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​មាន​​ការប្រមូល​ផល​ដ៏​ល្អក្នុង​ឆ្នាំ​និមួយ​ៗ​។ ​បើ​សិន​​ជា​រដូវវស្សា​មក​យឺត​ជា​ថ្មី ឬ​មិន​សូវ​មាន​ភ្លៀង​ច្រើន នៅ​ពេល​ស្រូវ​ត្រូវ​ការ​ការ​បាច​ទឹក​បញ្ចូល​ស្រែ​ ពួកគេ​នឹង​ត្រៀម​ជា​ស្រេច និង​ការពារ​ទុក​ជា​មុន​។

ក្រៅ​ពី​នេះ ក្រុម​កសិករ​ដ៏ទៃ​ទៀត​បាន​ជីក​បឹង​ធំ​កាន់​តែ​ធំ​សម្រាប់​ប្រើ​រួម​ជាមួយ​គ្រួសារ​ជា​ច្រើន​។​ជួន​កាល​ គេ​ចាំបាច់​ត្រូវ​ក្រាល​ ដី​ឥដ្ឋ​នៅ​បាត​បឹង​ឲ្យ​បាន​​ជា​ច្រើន​​ស្រទាប់​ជាមុន​សិន​ ធ្វើដូច្នេះទឹក​វាអាចជ្រាបចេញតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ​។​គេនិយម​ដាំ​ដើម​ឈើ​ហូប​ផ្លែជុំ​វិញបឹង​ដើម្បីកាត់​បន្ថយ​ការរំហួត​ទឹក។បន្ទាប់មក​អ្នក​ភូមិបាន​ដាក់ពពួក​អណ្ដើក​កន្ធាយ​នៅក្នុង​បឹង ហើយ​ដាក់​គ្រា​ប់ពូជ​ផ្កា​ឈូកនៅខាងក្នុង​បឹង​ ដោយកាត់បណ្ដូល​​​របស់វាបន្តិច​សិន​ដើម្បីឲ្យ​វា​ត្រៀម​ដុះពន្លក​ឡើង​។​

អរគុណ​ដល់​សកម្មភាព​ការងារ​ដ៏​ឧស្សាហ៍​ព្យាយាម​ នៅ​ពេល​អ្នក​ជិត​ខាង​ទាំង​ពីរបាន​ឲ្យ​ផល​ស្រូវ​រដូវ​ប្រាំង​ដំបូង​ទៅ​គ្រួសារ​ចំនួន​ពីរ​គ្រួសារ​ទៀត និង​គ្រួសារ​ពីរ​នោះ​ឲ្យ​ផល​ស្រូវ​ទៅ​ដល់​គ្រួសារ​ដ៏ទៃ​ទៀត​នៅ​ឆ្នាំ​ជា​បន្ត​បន្ទាប់ ​វា​មិន​មែន​មាន​តែ​ត្បូង​កណ្ដៀង​ខៀវ​១៥​គ្រាប់​ដែល​បញ្ចេញ​ពន្លឺ​ជុំវិញ​ភូមិ ប៉ុន្តែ​បើ​តាម​ចំនួន​ពិត​ប្រាដក​ គឺ​សរុប​ទៅ​មាន​ត្បូង​១០៨​គ្រាប់​ ​។​

នៅក្នុង​ភូមិ​ខ្លះ​ ប្រជាជន​ក៏​បាន​បង្កើត​ប្រឡាយ​ទឹក​តូច​ជាច្រើន​ដោយ​នាំយក​ទឹក​មក​កាន់​បឹង​របស់ពួកគេ​មក​ពី​បឹងរាក់ៗទីកន្លែងជាច្រើនដែលនៅជុំវិញជនបទស្រុកស្រែនេះជាទីដែលទឹកដែលលើសត្រូវគេទប់នៅក្នុងតំបន់ដ៏ធំជាច្រើនបន្ទាប់ពីភ្លៀងរដូវវស្សាដែលកាលពីអតីតកាលបានហួតស្ងួត​​យ៉ាងឆាប់រហ័សដោយមិនត្រូវបានគេប្រើប្រាស់នោះ។​​

ភូមិមួយនៃភូមិនៅកាន់តែឆ្ងា​​ នៅក្បែរទន្លេធំ ក្រុមកសិករអាចមានលទ្ធភាពអាចបង្កើតប្រឡាយទឹកតូចមួយទៅប្រឡាយទឹកមួយនៃនៅមែកធាងប្រឡាយទឹកនានាដែលនៅកៀកនឹងវាបំផុត

សម្ដីរបស់កូនដំរីបានចាប់ផ្ដើមក្លាយជាការពិតថា៖«បើសិនជាអ្នកនឹងតែងតែមានក្ដីអាណិតអាសូរ និងសប្បុរស អ្នកនិងអ្នកដើរតាមរបស់អ្នកនឹងរកត្បូងកណ្ដៀងបានច្រើនដូចគ្នានៅលើវាលស្រែរបស់អ្នកហើយក្ដីឈឺចាប់វេទនាទាំងអស់នឹងត្រូវកាត់បន្ថយនៅក្នុងស្រុករបស់អ្នកសម្រាប់ជាច្រើនមនុស្ស​​ជំនាន់ក្រោយជាច្រើនដែលនឹងមកដល់​»

ហើយប្រជាជនបានធ្វើដូច្នេះមែនពីភូមិមួយទៅភូមិបន្ទាប់​ ​ពីទីប្រជុំជនមួយទៅទីប្រជុំជនមួយទៀតរំលងពីភ្នំនានា ហើយនឹងជ្រលងភ្នំជាច្រើន​​ តាមបណ្ដោយតំបន់នេះជាទីតំបន់អង្គរដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយព្រះភក្ត្រដ៏មានសន្តិភាពនៃប្រាសាទបាយ័ននឹងពីអតីតកាលអាចត្រូវកសាងដោយសេ្ដចដ៏អស្ចារ្យក្នុងពេល​​អនាគតដល់ប្រទេសដែលគួរឲ្យគោរពដ៏ទៃទៀតរបស់ក្រុមដំរីដ៏វៀងវៃ​ ​ ហើយនឹងបន្ទាប់ប្រទេសកាន់តែឆ្ងាយ ហើយឆ្ងាយនៅជុំវិញពិភពលោក។ដល់ចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលពិតជាបានត្រូវការការជួយប្រាកដមែន

ហើយហេតុនេះវាបានកំពុងកើតឡើងគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងពិភពលោកនេះរហូតមកទល់់សព្វថ្ងៃនេះ។

ពិតមែនហើយ អ្នកពិតជាដឹងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីខណៈពេលដ៏អស្ចារ្យនេះដែលអតីតកាលនិងអនាគតលាយឡំជាមួយបច្ចុប្បន្នកាលដែលនៅទ្រឹងដែល​ជា​វាំងនន និង​ច្រក​ទ្វារចូល ច្រក​ទ្វារចូល​មន្តអាគម​ទៅកាន់​សុភមង្គល​។ អ្នក​បាន​បើក​វា​រួច​ហើយ​សម្រាប់​អ្នក​ដ៏ទៃ​ទៀត​ជា​ច្រើន​លើក​មក​ហើយ​។​

 

ខ្ញុំ​ដឹង​អំពីវា​ច្បាស់​ណាស់

ខ្យល់​ជំនោរ​អមតៈ​ពាំនាំ​រឿងរ៉ាវ​របស់​អ្នក​តាម​ស្លាប​របស់​វា

គាត់​ចូល​ចិត្ត​និទាន​រឿង​វា​ប្រាប់​ដល់​ផ្កាឈូក​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​បឹង​ត្បូង​កណ្ដៀង​ខៀវ និង​ស្រុក​របស់​មនុស្ស​លោក​

 

អវគុណច្រើន

 

 

 

H ear the Story, which is arriving on wings of the Wind.

The ever-present Wind, which rustles in bamboo groves, drones within the rocks of high mountains, flies through fertile lowlands and far wastes of the North and the South. The Wind, which whistles inside deep forests, rumbles over the surface of seas and whose whisper often reaches human homes in towns, in villages as well as in distant, solitary dwellings. The eternal Wind, which comes, leaves and returns again.

 

Hear the Story, which, in its uniqueness, has happened many times already. There, where the Past and the Future merge with the Present at the Moment short as a flash but deep as the whole Universe. The Beautiful Moment, which you know so intimately and thanks to which we still exist.

 

Some thousands of years ago, a young farmer named Sambou lived with his Family, in the middle of a warm and majestic Country.

The cottages of their village were hidden under tall trees of a large grove surrounded by dried and dusty Rice fields. Only a few lone hills were rising from the flat countryside on the far horizon. Their silhouettes often flickered in hot air as if they were living beings.

 

In the late afternoon’s stuffiness, Sambou, his wife, their two children and a small monkey named Tojt were sitting on the top of the stairs of their wooden house, which was built on high poles. A slight breeze was blowing this high up. The overhanging roof and close trees were providing a bit of shade to the Family.

 

They were waiting for the Rain, which had not come for a long time this year. They had been unable to start the necessary field work at the right time without it. The last harvest was not good and the Family´s Rice supplies were running alarmingly low. Sambou knew that the merchant Sokha could not lend him any further Rice in that situation. He was worried about his Family and about his village, because their Neighbours were not doing any better. The whole Country was slowly succumbing to hunger.

 

The warm and gentle rustle of the afternoon wind within the crowns of the nearby trees caused members of Sambou´s Family to one by one fall asleep on their mats laid out behind the entrance to their house. Sambou had already started to snooze as well.

Suddenly, the small monkey Tojt squirmed restlessly next to him. Sambou opened his eyes and sat up. It seemed to him that the number of hazy contours of the distant hills was gradually rising. Their movements were becoming more evident and clouds of dust, which had risen around them, were getting bigger.

In a while, it was clear to him that the large herd of Elephants was approaching his village. This was unusual. Elephant migration routes lay far from here. It was probably the big drought causing this change. The Elephants had not found enough water within the usual territories and they started suffering from thirst. Now they were heading through the shortest route as fast as possible to the still distant shores of the Big River.

 

The elephant herd had already passed along his village when Sambou noticed that one female Elephant with her young Baby had stopped in clouds of dust. Sambou could see how the baby Elephant’s legs shook from exhaustion due to the long and fast march. The baby Elephant’s Mother was confused, looking at the leaving herd, then at her Baby and at the plain heated by the Sun.

Finally, she turned around and she and her Baby Elephant started walking directly towards the village - to the outer cottage, where Sambou sat, surprised and speechless.

Both Elephants had not stopped before they reached the shade cast by Sambou´s house. Sambou’s wife’s last two chickens clucked in surprise. Nonetheless, they calmed soon and went back to their dimples, carefully dug out in red-brown soil. They were curiously observing the incoming giants from there.

The Elephant Mother caught the scent of water and stretched her long trunk towards the close water well, where in great depth, some water still remained.

 

Out of Compassion for the Elephants, Sambou overcame his fear of those big wild animals, as well as the worry that his Family might not only lack food, but drinking water as well. He went down to the ground and started to draw one bucket of water after another from the well. The Mother Elephant drank gladly and poured the water on the overheated back of her Baby to cool it. The Baby Elephant started getting better fairly quick. He was able to drink his Mother’s milk soon thereafter.

Then both Elephants returned to the shade of Sambou´s cottage, where they stayed until the evening. The water, shade, several hours of rest and a couple of nearby shrubs to eat helped the Mother Elephant take good care of her offspring, and soon, it was full of strength again. When the Sun touched the Western horizon and the bright Moon appeared in the sky, it was already getting colder. The Elephants were preparing to make their way back to their herd.

All of a sudden, the Baby Elephant bent its back legs and sat erect like a Human Being. Then, he nodded to Sambou with its trunk for so long that he finally dared approach him. The Mother Elephant silently backed away a little. When Sambou got closer to the Baby Elephant, he saw that he held something small and shiny in his trunk. Then, the Baby Elephant pressed a beautiful dark blue gemstone into his palm. Sambou was so surprised he was unable to make a sound, so he bowed deeply in front of the Baby Elephant, which was the custom. The Baby Elephant slowly bowed as well.

Then, a clear voice rang out in Sambou´s ears: “If you will always be so compassionate and generous, you and your followers will keep finding many similar blue sapphires on your fields, and all suffering will be reduced in your Countries for generations to come.”

 

Sambou’s wife gently shook his shoulder. Sambou sat up on his mat, confused. The Sun touched the Western horizon and the bright Moon appeared in the sky. There was not a trace of the Elephants. The small monkey Tojt was cheerfully jumping around the trees and the children were good-heartedly teasing each other at the water well. Everything seemed the same as it was before he had fallen asleep. But there was still a small, dark blue sapphire in Sambou’s palm and his wife was looking at it with utter disbelief.

Sambou told her what had happened to him. Finally, they decided that even if they had no idea what really happened, they would sell the gemstone in town and buy the Rice, which was already running out.

 

When Sambou returned from town with a full load of Rice, Neighbours from the whole village had gathered, and they were curiously asking Sambou how he got the Rice. Sambou told them his story and the Neighbours wished him Luck. When Sambou saw how his worried Neighbours started walking back to their empty granaries, he felt a deep Compassion towards them. He decided to give out enough Rice to all the Families every day while his supply would suffice.

The Neighbours were so happy when he told them, that they offered to help Sambou find the other blue sapphires which the Baby Elephant spoke about before the Monsoon Rains come and the fields flood with water.

 

And they did, just as they had agreed. Every day, twenty of his Neighbours were coming to Sambou’s field. They dug out the soil, sifted through it and then piled it up along both sides of the hole which they created. In the evenings, they happily brought the Rice home to their Families and thanked Sambou for helping them in their difficult situation.

However, nobody was able to find even one small precious stone. Sambou was not saddened. He was simply happy to help. But he still believed that the words of the Baby Elephant would come true one day.

 

They all continued working for twenty four days. The search still had no results and they were once again starting to worry what they would eat when the Rice ran out. On the twenty fifth day, when not a stone had been found… the Rain started. Lightly first, then harder and it did not take long for the first Monsoon Rain to come. Everybody was elated and rushed home to prepare themselves for the upcoming fieldwork. Farmers thanked Sambou once again and comforted him that after the harvest, his Luck would surely improve. Sambou also hurried to prepare his field for the upcoming season.

 

The fieldwork was exhausting and it consumed Sambou and his Family, every day from Sunrise to Sunset, for several weeks. The only place on his field which Sambou avoided during this entire period was the trench, which they had dug out with his Neighbours when they were looking for sapphires.

 

When the time of the Rice flowering was over, the time of Rice maturing came. Fields around village were slowly changing their colors from yellow-green to yellow-gold. Water had been let out of the fields a long time ago. After a hard day, Sambou was resting in his favorite place, the top step of the stairs to his wooden cottage. The Sun had just set and the bright Moon was starting to rise up over the Eastern horizon. Suddenly, a bluish flash of lightning caught Sambou’s attention. It was the reflection of moonlight from some water surface, even though there weren’t supposed to be any bodies of water for miles around. But still, the reflection was real and it was clearly shinning with a bluish sapphire color into the oncoming night. Then Sambou understood. It was coming from the surface of the lake created by the hole in his field filling with Rain water. After enjoying this beauty for a while, Sambou noticed many fine wavelets on the surface, and he curiously set out towards the lake.

 

When he got to the lake, he saw that it served as a dam, surrounded by a wall of soil, which was elevated compared to the surrounding field. To his surprise, Sambou realized that as the fields were flooded, a flock of fish got stuck in the lake. The fish were already growing fairly large, vivaciously rippling the surface of the water, catching the flying and swimming insects. Sambou stayed there for some time without moving. All of a sudden, he heard the rustling of big wings. Two white Swans were just landing on the surface of the lake. They sailed majestically for a while and then disappeared from Sambou’s view into the reeds growing in one of lake’s corners.

 

That night, Sambou could not sleep. He finally understood the words of the Baby Elephant. He had already found first blue sapphire on his field and he also hoped to discover the way to find more gemstones in the future.

 

After the harvest, the ever-present happiness settled on the village. The yield was quite good despite the delayed sowing and re-planting of the Rice. Everybody was celebrating and enjoying themselves.

Only Sambou was diligently preparing for future fieldwork, as if a Monsoon were to come.

 

One day, he fished out all the big fish from his lake leaving only the young ones. He arranged a feast for his Neighbours. Since some of them had never even tasted fish and those who had didn’t get a chance to eat it for a long time, everybody was enjoying themselves.

 

The next day, Sambou started moving some water from his lake to his field. During the following days, Sambou and his wife over-picked the Rice plantings, which they had grown from seeds on a small field behind their cottage. The Rice prospered due to the hot weather and a steady supply of water from the lake. Therefore, when the time for the harvest came, Sambou’s yield was almost one and a half times as high.

 

Then, he invited his two closest Neighbours and told them: “I will give each of you half of my first harvest from the dry season. Thanks to this Rice, you will be able to create the same two lakes as I have and buy some fish, ducks and geese. It is up to you – whether you dig them out with your Families or ask your Neighbours for help, there won’t be such a lack of Rice as during the last season.”

 

The first of the Neighbours gave work to sixteen other farmers for the whole month.  The second one worked with his large family for whole dry season.

When the following Rain season came, there were three blue sapphires shining on the fields around the village.

 

Fish, ducks and geese were doing very well in those lakes. One could see, with great pleasure, how the families of ducks with younglings navigated through the flooded Rice fields within the Rain season, and how they were carefully picking nymphs of mosquitoes and other annoying insects with their beaks, while removing weeds from the proximity of the firm roots of Rice plants with their moving legs.

 

Soon, farmers could afford to purchase some hens and livestock. Those animals were given to the Families which did not have a lake yet.

 

Some of the farmers made smaller lakes first, in order to ensure at least one good harvest each year. If the Monsoon came late again or was weakened when the Rice needed good irrigation, they would be ready and protected.

 

Other farmers, on the other hand, built bigger lakes for several Families.

 

Sometimes, it was necessary to cover the bottoms of the lakes by layers of clay first, so that less water would leak through. It was also practical to plant fruit trees around the lakes in order to reduce evaporation.

 

Then, the people put water Turtles in the lakes and placed seeds of Lotus inside, slightly cutting their core first to ready them for germination.

 

Thanks to all those diligent activities, when both Neighbours gave their first dry-period harvest of Rice to the next two Families and those to the other Families the following year, there weren’t fifteen blue sapphires shining around the village, but exactly one hundred and eight in total.

 

In some villages, People also made narrow channels bringing water to their lakes from shallow boengs. Places in the surrounding countryside, where the excess water was retained on huge areas after the Monsoon Rains, which, in the past, had quickly evaporated without being used.

In one of the more distant villages, near the Big River, the farmers were already able to create a small channel to one of its closest branches…

 

The words of the Baby Elephant started to come true: “If you will always be so compassionate and generous, you and your followers will keep finding many similar blue sapphires on your fields, and all suffering will be reduced in your Countries for generations to come.”

 

And the People were. From one village to the next, from town to town, over the mountains and valleys, along the area where the brilliant Angkor with peaceful Faces of Bayon would once be built by the great Kings of the Future, to all other respectable Countries of wise Elephants and then further and further around the Globe.

 

To those who actually needed help.

 

And thus it has been happening everywhere in the World until our days.

Oh yes. You do intimately know this absolute Moment, at which the Past and the Future merge with the Present, motionless - the Moment, which is the Curtain and the Gate, the Magic Gate to the Happiness. You have opened it for the others many times.

 

I know it well.

 

The eternal Wind carries Your Story on its wings already.

 

He likes to narrate it to the Lotus Flowers in the Country of sapphire-blue Lakes and of kind People.  

    

 

Thank You.